Θέλω το χρόνο να δαμάσω
τα ρολόγια ν’ αχρηστεύσω, να τα σπάσω
να τον σταματήσω τη ζωή μου ν’ απολαύσω
το πρωινό ξύπνημα να μη ξαναδοκιμάσω
ούτε λάχα-λάχα το μετρό για να προφθάσω
Νέος να μείνω και να μην γεράσω
κι’ αν γέρος είμαι να ξανανιώσω
νέους αγώνες να ξαναδώσω
ρυτίδες να μην κάνω ούτε να πεθάνω
αιώνια να ζω χωρίς το χρόνο μου να χάνω
Τη ροή να διακόψω στο συμπαντικό ποτάμι
κι’ ο χάρος να μην με πιάνει
Κάθε κίνηση να σταματήσω και το θόρυβο να σιγήσω
Μόνο το σκοτάδι να μην πέσει και ο ήλιος μας
αδιάκοπα να φέξει
η γη μας να μην γίνει καταψύκτης
και να ξεπεράσει την παρούσα κρίση
Μια φωνή σαν να μου λέει κάτι:
ψευδαίσθηση ο χρόνος και απάτη
όταν ο παρατηρητής αποδημήσει
ο χρόνος αυτόματα θα σταματήσει
γιατί ο παρατηρητής αν απουσιάσει
ποιος τις αλλαγές της ύλης θα καταγράψει;
Αέναη η κίνηση αρμονικά κρατάει
ύλη και η ενέργεια στο άπειρο σύμπαν
ατελεύτητα κυλάει
η ροή στον ποταμό θα συνεχίζει
ως το Νιρβάνα
θάνατος στο σύμπαν δεν ισχύει
της φαντασίας μας είναι πράγμα
αλλαγή της ενέργειας συμβαίνει
και της ύλης
Η συνείδηση αδυνατεί να τον συλλάβει
και δάκρια στο μαντήλι χύνει
όταν τα λάδια στο καντήλι τελειώσουν
τα δομικά μας υλικά (μποζόνια, γκλουόνια)
δεν θα λειώσουν
γέννηση και θάνατος πάνε χέρι-χέρι
μετά τον θάνατο αλλού η φύση θα τα φέρει
και η ψυχή μας στο δανειστή
πετάει σαν περιστέρι
Όλα εν σοφία καμωμένα,
στο Ορφικό «αυγό» καταγραμμένα