Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων
Είναι δύσκολο να σκεφτεί ο άνθρωπος ότι κάποια στιγμή θα έχει ένα τέλος , όπως και πριν από την εμφάνιση του . Το νέφος των σωματίων και σωματιδίων θα σταματήσει να περιστρέφεται και θα διαλυθεί εις τα ων συνετέθη όπως ένας ξαφνικός ανεμοστρόβιλος . Ηρθε είδε και απήλθε σε απειροελάχιστα κλάσματα του χρόνου σε σύγκριση προς την αιωνιότητα. Αυτό ακριβώς το τίποτα της ύπαρξης του είναι για τον άνθρωπο ο μέγιστος τρόμος τον οποίο οι φιλόσοφοι ονομάζουν « υπαρξιακή αγωνία». Μόνο στα όνειρα μας μπ βιώνουμε συνθήκες πνιγμού , κλεισίματος ή και εικονικού θανάτου. Ο θάνατος ανοίγει το δρόμο για την γέννηση της καινούργιας ζωής όπως συμβαίνει με όλα τα είδη στη φύση
Από τον πόθο συνέχισης της ζωής εκπηγάζει η προσδοκία της Αθανασίας του ανθρώπου. Θέλει να μην τελειώνει με το θάνατο η προσωπική ύπαρξη του για να έχει νόημα η ζωή . Μάλιστα μερικοί αφήνουν παραγγελία να καταψυχθεί το νεκρό τους σώμα για να επανέλθουν στη ζωή όταν η ιατρική αντιμετωπίσει την ασθένεια που τους έκανε να πεθάνουν.
Προς τι λοιπόν ο αγώνας , ο πόνος, ο ιδρώτας , οι θυσίες , οι υπερηφάνεια και η απληστία στη ζωή του πρόσκαιρου ανθρώπου; Γιατί συσσωρεύει τόσα πλούτη με τα οποία θα μπορούσε να ζει επί αιώνες στερώντας τα από τους πολλούς; Ο σύγχρονος μηδενισμός έχει κατασκευάσει και υψώσει το έμβλημα του τραγικού ηρωισμού εκείνου που προστάζει για μια υπόθεση χαμένη να μάχεται κανείς παλικαρίσια. Αυτό ανεβάζει τον άνθρωπο στο βάθρο του ήρωα, ότι μπορεί να υπερβαίνει και αυτόν τον θάνατο ηρωικά. Η παραίτηση από τον αγώνα πόσους ανθρώπους μπορεί να στείλει στην αυτοκτονία ή και να τους κάνει περιθωριακούς;
. Για την διαιώνιση του ο άνθρωπος ανακάλυψε την εκ νεκρών ανάσταση και την ενέταξε στη λατρεία του. Γιατί ενώ αναστήθηκε ο Χριστός να μην αναστηθεί και ο καθένας εξ ημών την «Ημέρα της Κρίσεως» κατά το Χριστιανικό δόγμας; Και ενώ δεν μπορεί να σταματήσει τον θάνατο έχει επιδοθεί να επεκτείνει το όριο της ζωής του με διάφορα μέσα. Το σώμα αποτελούμενο από ύλη βεβαίως αποσυντίθεται και η φύση τα υλικά του χρησιμοποιεί για άλλους δικούς της σκοπούς. Η Ψυχή όμως σαν ενέργεια και σαν λόγος πιστεύουν ότι δε χάνεται και επιστρέφει στον δανειστή της. Μια άλλη εκδοχή της αθανασίας είναι και η ηθική αυτή δηλαδή που όσο τιμούμε τους νεκρούς δεν χάνονται αλλά παραμένουν κοντά μας. Αυτό το ζω προσωπικά από τότε που στήσαμε την προτομή του ήρωα πετέρα μου στο χώρο που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των Γερμανικών στρατευμάτων νιώθω ότι η ψυχή του ξαναγύρισε κοντά μας.
Ο Πλούταρχος έχει γράψει για το χαμό της κορούλας του Τιμοξένας. Οι άνθρωποι συνήθως ξεπερνούν το πόνο του θανάτου με την λήθη. Δεν σου το συμβουλεύω λέγει ο Πλούταρχος στη γυναίκα του γιατί «φοβούμαι μήπως μαζί με την θλίψη χάσουμε και την γλυκιά ανάμνηση του κοριτσιού μας. Πεθαίνουν μόνο όσοι λησμονιούνται . Λένε επίσης ότι οι ψυχές δεν χάνονται και υπάρχουν κοντά μας καθώς είναι αθέατες, αβαρείς και οι αγαπητές είναι κοντά μας και μας συντροφεύουν ή μας εμψυχώνουν ή και μας ενθαρρύνουν ή μας συμβουλεύουν σε ακραίες στιγμές
Γι’ αυτό τους πεσόντες ήρωες με τιμές , αγάλματα και εικόνες τη μνήμη τους να κρατάμε κοντά μας ζωντανή
Τους κροίσους φίλους μου που με παρακολουθούν ας ξαλαφρώσουν μέρος του πλούτου τους σε δωρεές και ιδρύματα κοινωφελή και αγαθούς σκοπούς τους συμβουλεύω για να έχουν μακροζωία και ευδαιμονία στη ζωή (20/8/25)
Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
http://amphiktyon.blogspot.com/
https://amphiktyon.org
Όποιος επιθυμεί να διαγραφεί να επιστρέφει το παρόν με την ένδειξη
«διαγραφή» «σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου 2672/98