Του Παναγιώτη Κωνσταντινίδη Τριφύλιου
Το ότι δεν είμαι /Ελύτης ή Σεφέρης
ούτε και Ρίτσος ή Παλαμάς/ούτε και κάποιος
απ’ τους μεγάλους /πούχουν τη χάρη
κι’ ομορφαίνουν/ τα όσα γράφουν
και τα γραφτά τους/ γίνονται λουλούδια
χαρά των ματιών/ και της καρδιάς
αυτών που τα διαβάζουν/δε φταίω εγώ
Εγώ δεν καβαλίκεψα/τον Πήγασο
δεν είδα τον κόσμο/από ψηλά
παρά ανάμεσα του /σεργιανίζω
και σ ’ό,τι με κάνει/να πονώ ή να χαίρομαι
τους στίχους μου χαρίζω
Παναγιώτης Κωνσταντινίδης Τριφύλιος
(Ο πρόλογος του ποιητή από την ποιητική συλλογή
«ΤΗΣ ΓΗΣ») `
Ιδού ένα ανθολόγημα από το ποίημα
ΤΟ ΦΩΣ
————————–
Και φθάνει ο γέρος στην κορυφή
ο σοφός /και κει κατάχαμα πλαγιάζει
μια πέτρα μαξιλάρι/για να ξεκουραστεί
για τους οχτρούς /ως θέλαν
με πέτρα τρομερή/τη ζήση του να κόψουν
Και γίνεται το θάμα!/το Πνεύμα η Αλήθεια
σίφουνας πετιέται/ σαν Φως υπέρλαμπρο
και ήλιος φλογερός /στη γη απλώνει
το ψέμα διώχνει/Χαρά στον που θα ζει
ΕΛΛΑΔΑ
Του Παναγιώτη Κωνσταντινίδη Τριφύλιου
Είναι πολλοί ακόμα και παιδιά της
που δεν γνωρίζουν Ελλάδα τι θα πει
με λίγα λόγια σήμερα ας το μάθουν
Ελλάδα είναι χώρα που οι θεοί διαλέξαν
το δικό τους φως στον κόσμο να χαρίσουν
………………………….
Ο Βορράς την αγριότητα εδιδαξε στον κόσμο
η Ανατολή πρόστεσε και λάσπη πάνωθέ της
ετσι οι Χάρες των Θεών αγνώριστες γενίκαν
ανάστατοι τότε οι Θεοί ανάμεσα στον κοσμο
διάλεξαν την Ελλάδα μας .
Στον Όλυμπο θρονιάζουν
……………………….
και σαν βεβαιώθηκαν πως μόνο αυτή αξίζει
όλου του κόσμου επι της γης μπροστάρης του να γίνει
σαρκώθηκαν με κόρες τις γλυκές Ελληνοπούλες
και μέρος της θεότητας χαρίζουν στα παιδιά τους
Σαν τα παιδιά αντρειώθηκαν ξεχώρισαν αμέσως
το φως που κληρονόμησαν το Θεικό τους πνεύμα
τα ονόματα τους φωτεινά, μετέωρα πλανιώνται
σα σύμβολα της φρόνησης , σύμβολα της Αλήθειας
Σωκράτης και ο Πλάτωνας κήρυκες της Αλήθειας
ο Όμηρος και Πίνδαρος κι’ ακόμη τόσοι άλλοι
του Λόγου και της Ποίησης μεγάλοι καλλιτέχνες
……………………………….
Μα πιο πολύ μας μαρτυρά τη θεϊκή της φύση
του Προμηθέα πατέρα της
η τόση τιμωρία , γι’ αυτό της χάρισε το Φως
το «Πύρ» του Δία που έκλεψε για χάρη της
απ’ των θεών το δώμα
αγνώμων η κάθε εξουσία που μας μισεί ακόμα
Και τούτο μόνος του σκοπό καθείς ας βάλει
το Φως εκείνο το Ιερό άσβεστο να κρατούμε
κι’ όσο μπορούμε μόνοι μας ελεύτεροι να ζούμε
Αυτή η Ελλάδα φίλοι μου για όσους άγνωστη ήταν
είναι μια χώρα των Θεών , με ισόθεα παιδιά της
κι’ εμείς αυτών απόγονοι, τεράστιο το βάρος
χρέος να την κρατήσουμε ψηλά ως ήταν τότε
Παναγιώτης Κωνσταντινίδης Τρυφίλιος
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ
Ο αείμνηστος Παναγιώτης Κωνσταντινίδης
θείος μου και πνευματικός μου πατέρας
βαθυστόχαστος φιλόσοφος
πνευματικό ιερό τέρας
Σεφέρης δεν ήταν ο ποιητής ούτε Ελύτης
ήρωας με ψυχή Διγενή, λόγιος και μαχητής
στα 19 του χρόνια εγκατέλειψε την Νομική Σχολή
χωρίς η πατρίς να του το ζητήσει
και πήγε στο μέτωπο ευθύς στην πρώτη γραμμή
εθελοντής, παρόν στη δύσκολη στιγμή
να πολεμήσει
την ίδια του να δώσει τη ζωή ακόμα
στης Ιωνίας το ιερό χώμα
Ολα παίζονταν σε κείνη την Εκστρατεία
ο αδερφός του στην πρώτη γραμμή του μετώπου
και ο Παναγιώτης στο Λόχο Διοικήσεως της Στρατιάς εγγράμματος ,γραφιάς και τα βράδια φρουρά
με τη λόγχη εφ’ όπλου
Μετά την Καταστροφή ο αδερφός ηρωικά επιστρέφει
ένα κοπάδι αλόγων μαζί του στη Θράκη φέρνει
αυτός με τους Στρατηγούς αιχμάλωτος θα πιαστεί
τα πάνδεινα θα υποστεί
πείνα, ψύχος, ψείρα, δίψα, ραβδισμούς, ταπείνωση
στα κάτω άκρα ακρωτηριασμούς οπό κρυοπαγήματα και επί πλέον φυματίωση
στα βασανιστήρια τα φρικτά θ’ αντέξει
Μετά από δύο χρόνια επιστρέφει
ανάπηρος και άρρωστος θα αποβιβαστεί
στον Πειραιά
μόνο 16.000 εξαθλιωμένοι,, κουρελήδες αποστεωμένοι
γύρισαν ζωντανοί
50.000 αιχμαλωτισμένοι όλοι νεκροί
από του « Τούρκου» το μαχαίρι οι πιο πολλοί
και από των «συμμάχων» μας την διαγωγή
Ανάπηρος στα κάτω άκρα και φυματικός ο ποιητής
στην παρούσα του συλλογή τα δεινά της αιχμαλωσίας περιγράφει
με μια πένα γλαφυρή που κόβει την αναπνοή
την ψυχή του βάρβαρου Τούρκο μογγόλου εξιστορεί
και τον επάρατο διχασμό χτυπάει
υποθήκη για τους νεώτερους να γρηγορούν
ενωμένοι πάντα να αγωνιστούν
η Στρατιά 440 μάχες έδωσε νικηφόρες
και τις κέρδισε όλες τροπαιοφόρες
, με εξαίρεση μία τη μάχη στην Αθήνα ,
της κομματοκρατίας και της ξενόφερτης βασιλείας θύμα
Ο Τούρκος σε φοβερή προέβη γενοκτονία στην Μικρά Ασία
ως και των νεκρών μας ανάσκαψε τα μνημεία
και η Δύση το βουλώνει
και η καθ’ ημάς Ευρώπη σιωπά με τον εγκληματία φιλιώνει
Ο γέρος του ποιήματος «Φως»
για όσους δεν κατάλαβαν ο Ελληνισμός
είναι και η Ελλαδα
οι αγνώμονες νομίζουν ότι την σκότωσαν
εκείνη ανάβει και φωτίζει σαν λαμπάδα
χτυπάει τη βαρβαρότητα και διώχνει τα σκοτάδια
Εχθρός της το σαράκι του διχασμού
τώρα όμως στους απέναντι πήγε πληθυσμούς
της Ιωνίας , του Πόντου και της Πόλης
υπόδουλους τους κρατούν οι Τουρκο μογγόλοι
αθάνατη η Ελληνική παρουσία στην Μικρασία
όπως το χορτάρι που φυτρώνει στα μνημεία
καιρός να το δυναμώσουμε
με νέκταρ και αμβροσία
Ωραία η ποίηση στο χαρτί γραμμένη
Αληθινή από του πολέμου την ιαχή η γεννημένη
με το Χάρο κονταροχτυπήθηκε ο ποιητής
την ανδρεία έκανε πράξη
σαν νέος Διγενής και βγήκε νικητής
ελευθερία να μας διδάξει (12/9/25)
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων
*Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
http://amphiktyon.blogspot.com/
https://amphiktyon.org
Όποιος επιθυμεί να διαγραφεί να επιστρέφει το παρόν με την ένδειξη«διαγραφή» «σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου 2672/98